Προσδοκία για Αναστάσιμο ή Επικράτηση Πένθιμου βλέμματος (!) (;)...







Κάτι ξεκουρδισμένα παλικάρια
αποκάμαμε σαν να πολεμήσαμε
σαν να μη θέλουμε να πολεμήσουμε
Παράδοση, συμβιβασμός προς τα Κάτω
δεν Παλεύουμε πια,
δεν Διαλέγουμε,
δεν Συλλέγουμε Αξίες,
μας Επιλέγουν,
εκλιπαρούμε και θεοποιούμε την Επιλογή
που μας μειώνει
που μας υποβιβάζει,
που μας υποτιμά,
που μας αφοπλίζει.

Εραστές της ήσσονος προσπάθειας
αρεσκόμαστε στο Λίγο, ακόμη και στο Τίποτα
αντιδρούμε στο Νέο και στη Φλόγα του Πάθους.

Δεν σπέρνουμε, σταματήσαμε τις σπορές
μονάχα στο Ξερίζωμα και στο σκόρπισμα ειδικευόμαστε
δεν υπάρχουν πια  Θερμοπύλες για μας
απορροφήθηκαν οι αυτοκρατορίες και τα Δεσποτάτα της προόδου
κάτι μεσαίωνες αναμασούνε τα στόματα μας,
τροφή για ένα μέλλον πιο σκοτεινό,
πιο αβέβαιο,
πιο κοντά στο Θάνατο.

Δεν καρποφορούν τα εδάφη του μυαλού μας πια
Ξένες μόνο πατρίδες δρέπουν τους καρπούς μας,
η δική μας πατρίδα κενό γράμμα κι ανερμήνευτο στη συνείδηση μας.

Δεν παράγουμε,
δεν θέλουμε να παράγουμε,
δεν μπορούμε ίσως
Ευνούχοι στη χώρα που μας γέννησε κάθε μέρα και πιο πολύ καταντούμε.

Αναπαράγουμε λανθασμένα πρότυπα,
μυρηκάζουμε  δηλητηριώδη αποφάγια
Greek idol, image makers, stylists, big brothers, x-factor, fame story,
διάβολοι του κοπανιστού αέρα!...
Ανώμαλες προσγειώσεις με επιβάτες σε κατάσταση μέθης,
λάτρεις της απαξίας,
του εύκολου κέρδους,
της εφήμερης αναγνωρισιμότητας
της μηδενικής κοινωνικής ευαισθησίας και προσφοράς.

Σκλάβοι των Καναλαρχών της αισχροκέρδειας
Θύματα των διεθνών οίκων αξιολόγησης,
των οίκων της ανοχής της ασέλγειας και της διαπλοκής,
που επιδιώκουν το διαμελισμό μας
για να καταβροχθίσουν τον πλούτο μας
που εμείς επιμένουμε να μην τον βλέπουμε
και να μην τον αξιοποιούμε με τις δικές μας τις δυνάμεις.

Πολίτες όλοι εμείς τυφλωμένοι απ’ το μίσος μιας εκδίκησης
που σφραγίζει, σκοτώνει το Καθαρό βλέμμα
και εξοντώνει το μέλλον μας, σιγά μα σταθερά και ανεμπόδιστα.
Πατρίδα που πεθαίνει κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα μας
κάτω από βλέμματα Άρνησης
κάτω από βλέμματα χωρίς Φαντασία,
χωρίς Αγάπη,
χωρίς Έρωτα
χωρίς Πάθος για τις Φλόγες που Ανα-Γεννούν,
χωρίς Πόθο για τις Σπίθες Τριβής που αναζωπυρώνουνε τις Φλόγες.

Αφήνω τις απαντήσεις ασυμπλήρωτες,
δεν έχω απαντήσεις
ερωτήσεις έχω μόνο

Πώς θα ορθοποδήσει τούτη η χώρα
Θέ μου!!;;;

Θα βρεις Εσύ Θέ μου τον τρόπο να Ορθοπερπατήσει τούτη η Χώρα
ή θα μας στείλεις -επιτέλους- μια  Επιφοίτηση  εξ ουρανού Ξανά
γιατί χάσαμε τους δρόμους μας Ξανά;;;




12 σχόλια:

  1. την φωτογραφία κοίταξα πρώτα και χαμογέλασα. καθισμένη στην καρέκλα της η κόρη, με βλέμμα αμφιβολίας... ποια φλόγα από τις δυο να επιλέξει; ποια αντέχει από τις δυο;

    και ύστερα το βλέμμα στράφηκε στην ανάρτηση… και ένοιωσα μια λύπη αδιαχείριστη… και ένα θυμό να βράζει… πως έτσι καταντήσαμε…

    δεν φτάνουν οι επικλήσεις στο θείο, ούτε στην ουράνια φώτιση… χρειάζεται δράση και "επανάσταση"… και αν τα ξεχάσαμε… η χαμένη ζωή μας, θα μας τα ξαναθυμίσει…

    φιλί λυπημένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λύχνε μου
    δεν μας εμπιστεύομαι πια
    όλοι μας φταίξανε
    όλοι μας φταίνε
    και μόνοι στη μέση εμείς οι αθώοι!;

    Είμαστε άραγε τόσο αθώοι όσο ο καθένας μας νομίζει;
    Είμαστε λαός με Πάθος ή μόνο με πάθη, μίση και φθόνους ατελείωτους κατέχουμε;

    Ποιά είναι τα οράματα μας
    για τα παιδιά μας;
    Τι τα προτρέπουμε να κάνουν στη ζωή τους;
    Εμείς άραγε δεν έχουμε καμία ενοχή που τα στέλνουμε στις ξενες χώρες
    να εργαστούν και κει να ζήσουν;

    είμαι πολύ λυπημένος κι εγώ καλή μου μα αισθάνομαι πως ψάχνουμε να βρούμε ως που θα αντέξουμε ως χώρα
    και όχι να βοηθήσουμε να ορθοποδήσει τούτη η χώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποτε έλεγα "Πάντα Υπάρχει Τρόπος"...
    και είχα στο Νου ότι όλα βαίνουν προς την εξέλιξή τους.. αβίαστα σχεδόν...
    Όπως το Ιδανικό του πρότυπου Ανθρώπου..

    μα....δεν υπάρχουν πια πρότυπα Ανθρώπων... κι όταν σαπίσει η μονάδα, το σύνολο όλο χολαίνει..
    Όταν το πνεύμα μείνει δίχως κατευθυντήρια Γραμμή τροφοδοσίας, ατροφεί...
    Όταν το Όνειρο ντύνεται το απόβραδο με ότι περίσσεψε από την βουλιμία της μέρας, γίνεται Ξεπεσμός...

    Πιο πολύ φοβάμαι την απόλυτη Συλλογικότητα της Φθοράς...

    Αν το χέρι της χτυπήσει και τις Λίγες πόρτες που έμειναν αμόλυντες,
    δηλητηριάστηκε το χώμα,
    και πώς θα σπείρουμε νέες Ψυχες για το Αύριο που έρχεται να Οργώσει Ζωή στους Άδειους Δρόμους των Φτωχών και Πεινασμένων?...

    Βλέμμα άδειο...
    ούτε αναστάσιμο...
    ούτε πένθιμο...

    Η νεκροψία ίσως δείξει ΤΙ γονιδιακή σύνθεση είχε ο Νεκρός...

    Αναστημένος ήταν ή γεννήθηκε Νεκρός?....

    φιλί.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. R
    το χέρι της (της συλλογικότητας της φθοράς) δεν μπορεί ούτε καν να ακουμπήσει τις αμόλυντες ψυχές!

    Μα πόσες είναι αυτές;
    πολλαπλασιάζονται, γονιμοποιούν και γονιμοποιούνται ή στάσιμες μένουν μέχρι την σωματική τους εξαφάνιση;

    Όχι δεν είμαστε νεκροί ακόμη
    υπάρχει μια Ανάσταση κει στο βάθος
    της Συνείδησης της Καθαρής.

    Ας κρατήσουμε όλοι όσοι
    αναμμένη τη φλόγα της Σωτηρίας της πατρίδας ακόμη και με άλλες πρόσθετες θυσίες
    το αξίζουν τα παιδιά μας
    το αξίζουμε κι εμείς
    το αξίζει κι η πατρίδα

    ήρθε νομίζω η ώρα να αποδείξουμε πως η αγάπη για τα παιδιά μας για το μέλλον τους περνάει μέσα από την αγάπη (για την παραξηγημένη όσο και ξεχασμένη έννοια που έχει)για την πατρίδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απουσιάζω γιατί νιώθω ότι αχρηστεύτηκαν τα μαγικά μου. Ούτε κι έτσι δεν γεμίζουν τα βλέμματα που πια κοιτάνε το κενό. Το κείμενό σου βαθύ και πληγωμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προσδοκία για πένθιμο βλέμμα, δεν μπορεί να νοηθεί. Εκτός και αν πρέπει ακόμα πιο κάτω να βρεθούμε για να ξεκινήσουμε ξανά απ'την αρχή. Έκαστος με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, αν έχει το σθένος επιτέλους να το αναλάβει, αν είμαστε έτοιμοι όλοι για αυτοκριτική...
    [Κάποιον ξεπροβόδισες στα ξένα, κάποιον αγαπημένο που η γενέθλια, φάνηκε γη να τον διώχνει, να μην τον χωρεί;]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γουΐκα
    αγαπώ τη χώρα μου
    είναι η οικογένεια μου,
    η ευρύτερη οικογένεια μου που τη λατρεύω

    θλίβομαι για τους Άσωτους υιούς μας
    μα πρέπει να τους θρέψω
    να θυσιάσω τον μόσχο τον σιτευτό γι αυτούς
    να διορθώσω τα σφάλαμτα τους
    τις υπερβολές τους
    τις απληστείες τους
    τις αλαζωνίες τους
    πρέπει να τα διορθώσω Εγώ κι Εσύ
    και Όλοι μας
    εμείς είμαστε οι γονείς
    εμείς θα πρέπει να επαναφέρουμε τα πράγματα στην ισορροπία που μας αξίζει ....

    δεν υπάρχουν μαγικά
    υπάρχουμε εμείς
    Μόνο Εμείς τα χέρια μας και η συνείδηση μας

    ...ναι είμαι πληγωμένος πληγώνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ όταν βλέπω πως μερικοί νομίζουν πως είναι αθώοι και όλοι οι άλλοι γύρω τους είναι οι ένοχοι
    Δεν έχει σημασία πια ποιοι είναι πιο πολύ ένοχοι, σημασία έχει να βάλουμε χέρι όλοι για να αποφύγουμε το ναυάγιο που μας απειλεί....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Eτσι ειμαστε Vagnes, μεσα στα μαυρα ντυμενοι με το καπελο να κρυβει το βλεμμα και ισως τα δακρυα, για ολα αυτα που εχομε χασει.Μαλλον που τα αφησαμε να ξεθωριασουν .Για την θαμενη μας δυναμη,ελπιδα,προσμονη.
    Τι θα ελθει αραγε που θα φερει την λυτρωτικη αισιοδοξια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Christina
    έχεις δίκιο θέλει διόρθωση ο τίτλος
    μα η ουσία παραμένει αμείλικτη
    καθαρή και ξάστερη είναι η διαπίστωση για την λυπηρή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.

    Δεν έχει πια σημασία ποιος έφταιξε περισσότερο.
    Νομίζεις πως αν έβρισκαν ποιος έφταιξε παραπάνω στον Τιτανικό θα είχαν σωθεί απ' το ναυάγιο;;

    Ναι Χριστίνα δεν λέμε και δεν κάνουμε τίποτα για τα παιδιά μας που τα αναγκάζουμε να φεύγουν στις ξένες χώρες και γυρίζουμε τον κόσμο ανάποδα για τους μετανάστες και μάλιστα τους παράνομους από αυτούς!
    Είναι να μη θλίβομαι, ναι σύμφωνοι άνθρωποι είναι και οι μετανάστες και θα πρέπει να έχουν δικαιώματα και στη χώρα μας και σε κάθε άλλη χώρα, αλλά δεν μπορώ την ίδια ώρα που θρηνώ για τους μετανάστες να μη λέω τίποτα για τα παιδιά μας που η χώρα μας τα εξαναγκάζει να ξενιτευτούν....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. πράσινο λικέρ
    η συνειδητοποίηση των προβλημάτων μας
    και η συνείδηση μας μπορεί να αποκαλύψει τα πρώτα θετικά σημάδια μιας λύσης όχι φυσικά και τόσο ανώδυνης.
    Το ατομικό μας συμφέρον πρέπει να μάθουμε όλοι πια, πως περνάει μέσα από το κοινωνικό συμφέρον και μόνον
    και να μην ανεχόμαστε παρεκτροπές από κανέναν όπως μέχρι σήμερα,
    που ενώ τα βλέπαμε όλα κάναμε πως δεν βλέπουμε,
    παριστάναμε τους τυφλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. φόβος μας έπνιξε
    και δεν αναπνέουμε
    ματαιοδοξία στολίσαμε
    την νεκρική μας σιωπή
    να έχουμε την παραίσθηση
    πως υπάρχουμε
    στο τίποτα
    της σκέψης μας
    κι ούτε πονάμε
    μόνο βογκάμε
    έτσι, για να μιλάμε...

    ανα-γέννησης
    φιλί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Despina

    πώς σε τούτο το βογγητό
    όλοι να χωρέσουμε;

    πώς στο κατάντημα τούτο
    τις αναπνοές μας
    να περισώσουμε για προστασία;

    πώς τις σιωπές μας
    σ' Ανα-Γέννησης στεντόρειες φωνές
    να μεταμορφώσουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

...με ποιητική διάθεση