ΛευΚΟ ΧΡώμα
Οι μέρες δύσκολες
κι οι νύχτες μας χωρίς όνειρα πια
Κάτι όμως με παρακινεί
κάτι μου λέει
πως πρέπει να προλάβω να τ' αλλάξω
κάτι να προτείνω
για όλους αυτούς
που ακόμη πιστεύουν πως αθώο
είναι το Λευκό το χρώμα.
κάτι λΕΙΠΕι...
Της αγκαλιάς σου αναμόχλευσα την αποθήκη
τον εαυτό μου ψάχνοντας
να βρω
Δεν τα κατάφερα,
περιορισμένη η ορατότητα
Αντιμετώπισα σφοδρή χιονόπτωση
που εγκλωβίζει επαφές ψυχής
Των προβλημάτων η κυκλοφορία επετράπη
και γέμισα αμφιβολίες συνύπαρξης
Πτυχές ευμετάβλητης διάθεσης ανίχνευσα
στην έλξη των ετερώνυμων κατευθύνσεων
Στους σταθμούς συνάντησης
ένοιωσα τη σκληρότητα της απόστασης
Αναζητώ τους ανοιχτούς δρόμους που απελευθερώνεις
χωρίς διόδια αποθάρρυνσης
Εξουσιάζομαι από πάθος που δεν βρίσκει στέγη
παρά μόνο κάτω από το χάδι της νοερής σου παρουσίας
Αισθάνομαι το μαστίγιο της απουσίας σου
να διεγείρει την αφωνία μου.
πΑΛΙ λάθος κάΝεις... μικρούλη!!
Πάλι λάθος κάνεις
πάλι λάθος κάνεις μικρούλη
είσαι αθώος, αγαθός είσαι, έμεινες
κει πίσω
όπως γεννήθηκες έμεινες
μα δεν κατάλαβες ποτέ
πως για να σε υπολογίσουν θέλει διαβολιά
το διάβολο τον συμβουλεύονται, τον
μικρούλη τον απομυζούν
πάλι λάθος κάνεις
πάλι για σκαλοπάτι σ’ έχουνε, πάνω
στην πλάτη σου πατάνε
και συ νομίζεις πως σ’ ακούνε
τα Εγώ τους σ’ έχουνε περικυκλώσει
και συ που νόμιζες πως είναι
αγκαλιές
σε ποδοπατούνε
και συ αθώε μου νομίζεις πως κάποτε
θα σ’ αγαπήσουν κιόλας!
γελασμένε μου μικρούλη
ποτέ σου δεν θα καταλάβεις πως θα
‘πρεπε κάποτε και συ να μεγαλώσεις.
αγΕΡΩχη φουρΤΟΥνα...
Φουρτούνα,
γέννησε στο πέλαγο
παράλια χαμόσπιτα
σάρωσε το κύμα,
πνίγονται οι πένητες
μα ο κυματισμός Αγέρωχος
στο ραντεβού με την εκτόνωση του...
και οι φτωχοί χωρίς Λιμάνι...
ΜόΝΟ ΓΥναίΚΑ...!
Πίσω από κάθε Όνειρο
κρύβεται μια Γυναίκα
ίσως δύο
ίσως Όλες μέσα στη Μία -αλλά Μόνο Γυναίκα-
είναι αυτή που το Γέννησε
αυτή που το Έθρεψε
αυτή που το ενθάρρυνε να ανοίξει
τα φτερά του
αυτή που το ακούμπησε στην ψυχή
μου
αυτή που το εμπιστεύτηκε στην
αγκαλιά μου
αισθάνθηκα τη ζεστασιά του
τη ζωντάνια του
και τώρα που αλύπητα θαλασσοδέρνομαι
αιχμάλωτος στα τείχη του παράλογου
τούτου κόσμου
αυτό είναι που δίνει περήφανο βηματισμό
στο Νόημα της ζωής μου.
πΩΣ ΠονάΜε;
πονούσα
πονούσα βαθιά
μα το γιατί δεν το ‘ξερα
όταν με πήρες στο τηλέφωνο,
πονούσα ακόμη
-δεν ξέρω αν το ‘νοιωσες-
μιλήσαμε για όλα
είπαμε και να βρεθούμε από κοντά
και μόλις έκλεισα το τηλέφωνο
οι πόνοι μου
περάσανε με μιας
πόσο κουτοί πρέπει να ‘μαστε
που δεν μιλάμε πιο συχνά,
που ο ένας τον άλλονε δεν αγγίζουμε συχνά
που ο ένας τον άλλονε δεν αγγίζουμε συχνά
ΛάΒα ΝίΚΗς
Λησμονημένα αισθήματα οσμίζομαι
αφουγκράζομαι αλλαγές κοσμοϊστορικές
αδίστακτοι ανήθικοι τοκογλύφοι
κυριάρχησαν στο γήινο στερέωμα
γαντζώθηκαν σαν σαλιγκάρια στη σάρκα
μας
ερπετά της μιζέριας
της ψυχικής τους διαταραχής υποκείμενα
Στο προσκήνιο
λέξεις ξεχασμένες υποτιμημένες,
πολεμίστριες
οπλίζονται για της παράνοιας τη μάχη
συμπόνια, συμπάθεια, ομόνοια,
αλληλεγγύη, μόνοιασμα,
σύμπνοια ομοψυχία
εμπιστοσύνη,
αξιοπιστία, αξιοπρέπεια
αρμονία, ρυθμός
πίστη, αφοσίωση, στοργή,
λατρεία, αγάπη, Έρωτας
Ανθρωπιά, Ζωή
ετοιμοπόλεμες με τις φαρέτρες τους
γιομάτες
με λάβα αισιοδοξίας
για την Τελική
για την Οριστική τη Νίκη τη Μεγάλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)